1 Ağustos 2011 Pazartesi

herkesin "ben böyleyim"i kendine

aforizmiyorken yoruyor insanı zaman.


çünkü kısa olurken, net olurken, tüm duyguyu içinde anlatırken sert oluyor. bir avazda vuruyor zira.


aylar şöyle geçmedi mi... anlattıklarımdan ayrı sıkıldık hep birlikte, anlatmadıklarımdan ayrı... "kimse kimsenin kahramanı olamaz"lar mı, "kendini sevmeyen beni hiç sevemezler" mi, "ben seviyorum işte sen de sevsene kendini"ler mi, "ben sevdim ama sana yetmedi demek ki"ler mi... 

işte o yüzden herkesin "ben böyleyim"i kendine.



son tahlilde herkesin öylesi ötekine olsa olsa iç sıkıntısı. 


zamanın geçerliğini anlayalı, ohoo on yıllar oluyor belki. bununla avunmaya değen günler yavaş geçti. geçiyor.

birazcık gerçek iyi niyete, iyi dileğe ihtiyaç duyuyorum (b)öyle günlerde. insan o zaman hayallerini birlikte gerçekleştirdiklerini daha çok özlüyor, istiyor yanında. 



bereket, onlar hayal kardeşliğinin ne olduğunu biliyorlar da acını, sıkkınlığını, sıkıcılığını soruyorlar (b)öyle zamanda. onlar her halimi görmüş, onlarla tahammülü mevzu bahis etmediğimiz hayalin içinden birlikte yürünmüş. allah'tan! 


yazdığımdan kopuyorum bugünlerde. olsun. zaten anca sayıklıyorum. 


bu yazı da hayal kardeşim'e olsun. okur okumaz kim bilir. kafasını karıştırıp yer işgal etmeyeyim ama ona olsun. 

Hiç yorum yok: