başka kimse yoktu.
kumlar serindi. nemliydi.
üstümüz inceydi.
başka hiçbir şey yoktu.
belki biz bile nefes almıyorduk. öylesi bir sessizlik hayal edin sıkıyorsa.
sonra istedik ki güzel şarkılar doldursun, içlerinden nefes alalım.
şarkı tutalım dedik. ergen değildik ya, o ne diyor, bunu bana o söylesin diyecek değildik.
bizim olsun, bize gelsin, bize desin, ama öylesine dedik.
sonra.
bakış sesli adam vurdu. işte artık her şey duruyordu. her nasılsa küçücük telefondan çıkan sesi tüm koyu kaplamıştı. yerler, gökler, caretta'lar, soluklar, deniz, yıldız, ne var ne yok hepsi durdu, hepsi duydu, o söyledi.
temmuz, 2010, kabak, aysen&ilkim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder