bir gün hayalli bir öykücü bir ritmin içinden geçer...

şimdi bu arkadaşlar edgar allen poe'yu seviyorlar ya, onu düşünüp düşünüp ilhamlanıyorlar, hayalleniyorlar ya, ben de onları çok seviyorum. 

ne yoruyorlar, ne usandırıyorlar, ne sıkıyorlar. günlerce içinizde çalıyor bazı melodileri/ritmleri (aşağıdaki eser) ya da mesela bir lafı böyle tuhaf pes sesiyle beraber içinizde gezip duruyor (done all wrong), bazı sayıklamalarınızın eş anlamlısı filan geçiyor kimisinde (head up high)... işte bilemedim. sevdim.

hüzünle üzüntünün toplam iç "ü"lerinin sayısını hesaplamaktan korunmak için dinliyorum bugün!

(ilgili eap eseri: the devil in the belfry)